O książce: 2018 / W książce Iriny Kaspe, wykorzystując zupełnie inny materiał, „pogranicze”, „ostateczne” znaczenia i wartości kultura ostatnich dekad socjalizmu (lata 50. – 80. XX w.). Mówimy o tym, jak podnoszono kwestie egzystencjalne, jak rozwiązywano kryzysy motywacji, wyznaczania celów i strachu przed śmiercią w społeczeństwie posttotalitarnym, izolacjonistycznym i deklaratywnie świeckim. Przedmiotem rozważań są teksty science fiction, filmy melodramatyczne, dziennikarstwo magazynowe, narracje pamiątkowe i „miejsca pamięci” oraz inne miejskie praktyki publiczne, które w taki czy inny sposób oddziałują na kwestie egzystencjalne. Autora interesuje przede wszystkim temat utopii, oficjalnego stanowiska, wobec którego na przestrzeni dziejów ZSRR nie było jednoznaczne i ulegało kilkukrotnym zmianom. Odsłaniając cechy „utopijnego postrzegania”, książka oferuje nie do końca znane spojrzenie na miejsce utopii w strukturze późnego doświadczenia sowieckiego.